Hersenkraker, tandenknarser

Vandaag liet een AIESECer me een plaatje van de ‘noodle-fan’ zien. Een ventilatortje gemonteerd op eetstokjes. Lache. Maar stel je nou eens voor dat je in een land zit, waar iedereen denkt dat het DE manier is om je noodles af te laten koelen, én niemand van je aanneemt dat er op z’n zacht gezegd ‘praktischere manieren’ zijn. Hehe..ja, lach maar. Ik beschouw mezelf als iemand met een behoorlijk evenwichtige persoonlijkheid. Vertragingen of hobbels die buiten mijn macht liggen onderga ik redelijk stoïcijns en problemen binnen m’n invloedsfeer worden meestal redelijk doortastend opgelost.

Toch?

En kom nou niet met die voorspelbare bullshit (ouders bezoeken deze pagina ook), want ik weet dat dit vaak in de meeste gevallen wel een soort van waar kan zijn. Desondanks vind ik het hier af en toe moeilijk om m’n composure te houden. En natuurlijk, ik wist het van tevoren en kreeg eerder op de ambassade in Den Haag al een lesje nederigheid. Maar de uitdaging waar ik hier mee loop te stoeien zit hem niet alleen in vertraging. Het heeft te maken met de geest van dit land en het doel van de reis.

Wanneer je rondtrekt en het een week duurt voordat je een simkaart kan kopen omdat je persé een elektriciteitsrekening in moet dienen - eerst 1, daarna 3 en daarna 6 kopietjes - kun je daar gewoon je schouders over ophalen. Je skipt een paar tempels en zo’n verhaal doet het vast goed bij tante Cor op de zondagmiddag. Ook als de nieuwe accu voor je camera - een maand na bestelling - om half zes ’s ochtends door de melkboer wordt bezorgd is dat geinig. Maar als je vijftig van dat soort voorbeeldjes op een rij zet en ze naar de werkvloer vertaalt, dan denk je snel: ‘Jongens, doe nou gewoon es even handig doen’. Daarnaast heb je te maken met corruptie en zijn er simpelweg een hoop beloftes die niet nagekomen worden. Bijvoorbeeld als we moeten betalen voor een ‘gesprek’ bij de overheid. Of als zo’n NGO-freddie zegt zéér goede contacten te hebben bij de Britse ambassade en hij je na een paar dagen aandringen het adres van hun website opstuurt. Shiiit. Sjenkie in die koelkast.

De meeste boeken over India vertellen je dat het een land is waar je je aan over moet geven. Go with the flow, baby. Laat maar over je heen komen. Maar als je shit wilt veranderen, is dat nou net hetgene wat je niet kan of wilt doen. Je wilt het anders. Je wilt actie en initiatief in een land waar mensen voornamelijk bezig zijn met reageren. Gevolg is dus hier en daar wat tandenknarsen, en met je nekharen overeind tot tien tellen voordat je aan dat vijfde herinneringstelefoontje begint. De slagvaardigheid die er bestaat blijft beperkt tot het commerciële segment van de maatschappij, wat prachtig geïllustreerd wordt door de staat van onderhoud. Shops en winkelcentra hebben mooie entrees, zijn schoon, airconditioned en tot in de puntjes verzorgd. Maar zodra de openbare ruimte begint is het bam, één grote tyfus bende. En natuurlijk, al deze zaken hebben hun redenen. Maar dat zijn er veel en het is moeilijk daar één lijn in te krijgen. It’s hard to get your head wrapped around India. Voor nu hou ik het er even bij dat het land simpelweg complex is. Het voelt als een veel te omslachtige en maar nét functionerende uitvinding. Geen noodle-fan, maar wel erg onlogisch. En het gekke is: de updates voor deze machine bestaan gewoon. Het probleem is dat niemand echt weet hoe ze geïnstalleerd moeten worden. Alsof je tijdens een potje Rummikub te lang hebt lopen schuiven en nu niet meer weet hoe het ook alweer lag.

En natuurlijk heeft die setting ook zijn charme. Verstrooide professors hebben dat ook. Als je bijvoorbeeld ‘s ochtends met Louis Armstrong in je oren naar een potje cricket pompiedomt is het prachtig om te zien hoe iedereen zijn of haar routine weer doormaakt. Bijna een gemoedelijke vibe. Zelfde oude mennekes, zelfde fruit, zelfde koeien. Vaders met een glimlach onder hun snor, die hier overigens door íedereen wordt gerockt, meanderen op de fiets door het verkeer. Kubieke centimeters worden geclaimd, yoga in de botanische tuin, thee drinken, chillen. En hey, de fukking zon schijnt, de temperatuur is lekker, en met voetbal pak ik iedereen in. Jaja, toegegeven, dat zegt meer over het Indische niveau.

Verder heb ik zo tussendoor ook het een en ander gezien van de rest van het land. Zo ben ik inmiddels in het 'platteland' rond Kolkata geweest om een micro-finance project/gebied te bezoeken. Vergeleken met deze dorpjes is Appeltern zeg maar een metropool. Het was prachtig en onmogelijk om niet geraakt te worden door de simpelheid van dingen. Gaaf om te zien hoe kleine investeringen een tipping point voor mensen kunnen zijn, en met hoeveel discipline de projecten uitgevoerd worden. En gek om te beseffen dat mensen het daar zoveel beter hebben dan in de stad. Ook ben ik voor Diwali naar het oosten getreind en heb ik een stukje Rajasthan gezien. Erg mooi en een masterlijke avond meegemaakt met zo’n 20 buschauffeurs die toeristen binnen twee weken door India heen flitsen. Snoeihard aan de ‘whisky’, restjes vuurwerk opgemaakt en geleerd wat ze nou echt van toeristen vinden. Amerikanen en Britten hebben ze het liefst omdat die geregeld tussen rupia’s en dollars vergissen. Japanners zijn ook geliefd en worden liefkozend ‘doggies’ genoemd. Het blijkt dat ze zo gehoorzaam zijn dat verkopers hun prijzen nog verder verdubbelen en gidsen weddenschappen sluiten over de tijd dat je ze op één plek kunt houden. Het record was 5 uur zonder enig commentaar. Erg mooi. Uiteindelijk geslapen bij een gezin in een oude tempel en de volgende dag een lift gekregen van één van de chauffeurs naar het volgende dorp op de route. Aiconditioning, Fransen, broodjes, gezelligheid. Beetje dat schoolreisje voor volwassenen idee. Overigens heb ik het feit dat de chauffeur een paar uur terug nog een fles whisky aan het klappen was, maar even voor mezelf gehouden.

Daarnaast ook Varanasi bezocht en dat was wel mindblowing. Heiligheid, groepscrematies, en aqua-joggen in de Ganga. Het is een bizarre en chaotische mix van dood, fanatisme, spiritualiteit en toerisme. India onder een vergrootglas. Fascinerend was de massale poedel-sessie die ik ’s ochtend vanaf een bootje zag. Mensen komen zichzelf of hun kleren wassen, vissen, bidden, eten of whatever. Als het maar in het water is. En dat water is, tja, niet bepaald drinkwater zeg maar. Het is septisch en per 100 ml. worden 1,5 miljoen bacteriën geleverd. Ter vergelijking: de grens voor veilig zwemwater ligt op 500 per 100 ml. Doe die wiskunde. Illustratief voor India en dit stukkie waren de mannen die zich voor hun duik grondig van top tot teen inzeepten. Zo in m’n sas met Badesars.

Nu dus weer terug in Calcutta, de draad weer opgepakt en een frusterend dagje gehad (misschien te merken aan dit stukkie..hehe). Morgen maar extra hard zennen. Het positieve is wel dat ik hier dagelijkse bevestiging krijg met betrekking tot m’n studiekeuze. Organiseren ís een wetenschap. Of beter: een fukking kunstvorm. En mensen zouden eens wat beter moeten luisteren naar kunstenaars. Speaking of which, Joosten, hoe bevalt die museumjaarkaart? Dat dacht ik al. Doe es gebruiken faffie. ;) Verder gaat alles super en vliegt de tijd voorbij. Veel succes daar met de herfst-blues, pepernoten en die kerstballen. En vergeet niet: Nederland is smooth als een malle!

Thank you, come again,


Huub


Soundtrack:
01. Jiggy Dje – Equinox
02. Louis Armstrong – Lazy River
03. Gorillaz – Slow Country
04. Steen – Utrecht Aan Zee
05. Bubba Sparxxx - Deliverance

EN natuurlijk: http://www.funpicsworld.com/inventions/noodle-fan.html