Left nostril, right nostril

Het gestaar van de Kalkuttinezen is er niet minder op geworden. Het voelt een beetje alsof je in een dierentuin aan de verkeerde kant van het hek terecht bent gekomen en het publiek denkt dat je elk moment een of ander blank of westers trucje zou kunnen gaan doen. Maaaar het went erg snel en is voor mij ook wel lache. Zeker als ik een gekke bek naar ze trek kan de pret niet op. Voor de mensen binnen een straal van een kilometer ben ik ook echt een verzetje aan het worden en men stoot elkaar aan als ik langs loop (heuj man! doar hedde die grote blanke weur!’). In dezelfde geest heb ik inmiddels ook mijn eerste ga-op-de-foto-met-een-blanke-sessie achter de rug. Toen ik ergens de weg vroeg bij een kraampje en het kopje thee op had, kwam de grote vraag. En na deze man waren er nog drie van die gekken die een foto wilden. Natuurlijk, prima, lachen. Maar ik vraag me wel af wat ze nou met zo’n foto doen. Uitprinten en in het grote blanken-boek plakken? Of sta ik nu ergens op een Indische hyve-pagina? * ‘Ik, samen met een blanke die iets geks met z’n vingers doet’ *

Een ander ding dat snel went is de armoede. Na een keer wat te eten voor een jochie te hebben gekocht, weet ik nu dat dat niet echt handige acties zijn. Vijftien andere jochies die je tot aan je deurdrempel volgen is namelijk niet echt fijn. Zeker niet als ze je de volgende dag herkennen en je weer tot een andere bestemming volgen. Na een tijdje weet je dus precies hoe je het moet ontwijken en is het niet meer raar dat je ’s avonds om de twintig meter over slapende honden of mensen heen moet stappen om thuis te komen. Ik wordt een beetje heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat de Indiërs zelf niet meer in de gaten hebben hoe schrijnend het is en het gevoel dat dit nu eenmaal de manier is hoe het gaat. Wel raar. Trouwens, gisteren lag er een zwerver languit op straat, super geconcentreerd te gameboyen. Dan denk je ook van: Gozer, kan jij nou niet beter effe een nieuwe broek of wat voedsel regelen in plaats van je geld meteen weer in de nieuwste Mariokart te storten? Natuurlijk, la vie est une question de prioritee. Maar eten lijkt me ook relaxed.

En zo passen een hoop dingen die ik tegenkom niet in de door mezelf voorgestelde context. Dat is ook wel het toffe aan dit ding en lekker voor je hersenen. Maargoed, als jullie nu dan allemaal even beseft hebben hoe goed jullie het hebben enzo dan kunnen we naar een luchtiger onderwerp. Namelijk: Y tot de OGA. Elke ochtend, half zeven, ik, de projectleider, een bende Indische 50-plussers en vier jolige instructeurs: lekker potje zennen en op zoek naar enlightment! En hoewel je er snel beter in wordt, was de eerste sessie wel weer ‘typisch’:

Na basis ademhalingsoefeningen, een stukje actievere yoga en hier een daar een persoonlijke concentratieverslapping (‘Hoeeb, rieeelax your nails, rieeelax your vocal coards, rieeelax your teeth’) komen we aan bij meer ademhaling en meditatie. Hierbij vloei je van de ene in de andere oefening zonder ‘wakker’ te worden. Bij een van deze oefeningen is het de bedoeling dat je door het ene neusgat in- en door het andere uitademt. En weer vice versa. Juust, dat zullen die hogere yogakunsten dan wel zijn, dacht ik. Na het een poosje jammerlijk falend geprobeerd te hebben, besluit ik maar mijn ogen te openen om te kijken hoe de buren het er van af brengen. Nadat ik zie dat de ene helft van het klasje z’n hand gebruikt om neusgaten open of dicht te houden, zie ik dat de andere helft me meewarig aan zit te staren. Vervolgens kijk ik recht in de gezichten van vier yoga-instructeurs die zichtbaar moeite hebben hun lach in te houden. Met hun ogen zeggen ze: ‘Sorry ouwe, dit was echt te grappig. We moesten je even laten spartelen’.

Yep, mooie dingen. Buiten het feit dat de houdingen af en toe net iets te oncomfortabel zijn om die deeeeep relaxation te pakken, is het een verrassend lekkere manier om je dag te beginnen. De komende dagen brengen trouwens feest. Durga, Shiva en Parvati hebben namelijk besloten elkaar weer eens een bezoekje brengen en wat herinneringen op te halen over hun strijd tegen demonen en het kwaad enzo (a.k.a Durga Puja). Zeker good stuff. En zeker reden voor (weer) een feestje. En ze vinden het hier bij dat soort gelegenheden ook prachtig om me overal hardcore - en zonder voorbereiding dan wel medeweten - aan mee te laten doen. Zo kwam gisterochtend de moeder des huizes naar me toe en gooide een tas op m’n bed, begeleid met: ‘Goeb, it’s your dress. Put it on.’ Een etmaal later sta ik in die jurk in een tennishal op een soort gitaar te jengelen. Laten we zeggen dat het de eerste keer was dat ik het niet zo erg vond dat m’n camera nog niet gerepareerd is. Gelukkig waren er wel een paar honderd andere Indiërs om me te fotograferen en filmen. De traditionele stokkendans (weer in jurk) - die ook niet echt in de prognose was opgenomen - ging me trouwens aanzienlijk beter af.

Dan nog even over het project: het zijn een stelletje ongeorganiseerde idealisten maar wel goeie ideeën. Intens, veel uren, beetje weinig resources, matige planning, weinig tijdsbesef maar zeer gezellig en erg uitdagend. Veel woorden bij andere organisaties, stuk minder daden. Een toepasselijk gezegde is:

‘Ideas are like butterflies, implentation is a bitch’.

Maar ook: ‘Wie niet waagt, wint niet’.
En vooral: ‘Als je niks doet, gaan we sowieso naar de klote.’

Sjeesjeee!


Huub


Soundtrack:
01. Nina Simone – Got My Gameboy
02. Groove Armada – Suntoucher
03. The Who – Won’t Get Fooled Again
04. Elvis – Little Less Conversation
05. Lenny Kravitz – Are You Gonna Go My Way