Worstelen

Heuj, er kan weer iets afgevinkt worden! Werd er in Kyrgyzstan helaas niet geworsteld om onthoofde geitenkarkassen - zojuist is dat dubbel en dwars ingehaald. De inzet was, sjawel, het lokaal fel begeerde Uzbeekse visum:

Een uur voordat de ambassade open ging kwamen ik en mijn stalker (Joep) met de benodigde documenten aan. Het was er al een behoorlijk druk en een paar schreewende vrouwen probeerden een lijst aan te leggen. Na wat heen en weer gedoe stonden er een paar krabbels op het vel die onze namen moesten voorstellen. Maar yep, je voelt hem al aankomen, zodra de deur van het terrein openging was het hekje van die dammetje. 'Fuck de lijst'.
Denk aan een stampede van 5000 kilo bovengemiddeld behaard, bezweet en hysterisch Tajiksch vrouwenvlees. Niet normaal meer. Vergeleken met deze bizarheid was het voor Simba en vader zeg maar een makkie met die gnoes. Anyway, nadat de eerste perplexheid verdreven was, vonden we onzelf ergens in het midden van de 'rij' terug. En toen begon het spel. Ieder voor zich. Bekkelhert. Tand om tand, snor om snor. Ellebogen in schouders, de gekste smoesjes in Russisch. Schreewen. Beuken. Dra-ma. Echt het kooigevecht onder de ambassade-gevechten die ik tot nu toe heb meegemaakt. Het ergste waren nog de mannen die op hun dooie gemakkie aan kwamen lopen als hun vrouw aan de beurt was. Ik bedoel, het gaat gewoon wat ver om je vrouw, moeder of oma als beukvee in te zetten.
Uiteindelijk zijn we door onze functie als bodyguard toch nog door weten te dringen tot het magische visa-kamertje dat elke 30 minuten even openging. Om daar vervolgens te horen te krijgen dat we gewoon even hadden moeten zeggen dat we toeristen waren. Waren we meteen geholpen. Jeuwww. We waren als enige blonde gasten in spijkerbroek tussen 50 vrouwen in jurk natuurlijk ook wel goed ingeblend. Maargoed: zo was het na een goeie 6 uur binnen een paar minuutjes gepiept en is het maar weer eens bewezen: Organiseren IS een kunst!

Verder is het reistechnisch en figuurlijk voor mij allemaal verre van worstelen. We volgen Marco (Polo) en rossen met 4x4 Lada's door modder, beken, passen en watervallen over de weg die zijn naam vaak eer aandoet door er simpelweg niet te zijn. Ik geniet met volle teugen en vind het een raar gevoel dat het allemaal op zijn einde begint te lopen. Wat dan weer heel raar voelt in een land als Tajikistan. Ik bedoel: het landschap is dan wel wederom stunning, maar het blijft arm en geisoleerd. Mensen zijn vaak somber en er is aardig wat etnische spanning cq. politiek voorkeursbeleid. Momenteel is de Tajikse regering in de bergen met een Afghaanse warlord en 400 krijgers aan het knokken, waardoor wij om moesten rijden naar Dushanbe. Dat is gewoon bizar. En dan doel ik niet echt op het omrijden.

Het was wel kicke om in Afghanistan naar de markt te gaan. Toen ik de soldaten vertelde dat ik uit 'Gallandia' kwam werd ik spontaan gezoend. Misschien heeft het toch een soort van zin wat we daar uitspoken. Anyway: Het is hier dus voor heel veel mensen WEL worstelen. Hard knock life weejjewel. Daarom is het voor mij een beetje raar te genieten in zo'n situatie. Niet dat ik mijn ogen er voor sluit. Het is een soort van goed om dit allemaal te zien. Denk dat het om echtheid draait. Dingen worden niet voor je verbloemd en het is zoals het is. Je wordt met grote ogen aangestaard en verblijft meer in zogenaamde homestays dan in hotels. Ja echtheid, perspectief. Dat soort dingen. Wat me nog het intenst beklemde was het feit dat alle mannen op elkaar lijken. Precies hetzelfde gedrag, uiterlijk en gebaren. Allemaal opzichzelf prima in orde, daar niet van. Maar dat een omgeving je zo hard in 1 keurslijf drukt greep me op een gegeven moment echt aan. Je wordt of een harde geldverdienende bikkel of je mislukt. Het niet hebben van keuzes is in de ogen van iemand die ze wel heeft erg tragisch.

Dus ja. Waar moet het me dit 'land' heen? Hoe pak je een 100 kilo wegende Tajikse van 60 nou echt aan? Gaan ze hier ooit nog organiseren? Hoe kom je van corruptie af? Wat betekent het nou eigenlijk om een 'man' te zijn? Wat is vrijheid precies? Ik weet het simpelweg niet. De antwoorden waaien hier in de wind. Net als ik.


Huub


Soundtrack:
01. Blof - Laag Bij De Grond
02. Bob Dylan - Blowing In The Wind
03. Incubus - Wish You Were Here
04. Typhoon - Vlieger
05. Canned Heat - On The Road Again