Onrust en berusting

Wauw, ik kan er met m'n hoofd gewoon níet bij. Dit, nu, vandaag, hier, is de al-ler-laat-ste dag. Van dit reisje dan natuurlijk, maar toch; het is zó belachelijk snel gegaan, niet normaal meer. Maar het zit er echt op. Finito. Basta. Houwdoe, und bedankt fur die bloemen. En ik kan het gevoel dat ik heb niet echt duiden. Beetje jammer, beetje nostalgisch, beetje verheugen, veel herinneringen. Onrustig in ieder geval. Niet vervelend, maar ook niet echt lekker.
Het is dubbel, zoals zoveel tijdens reizen is, en een beetje alsof ik nog naar iets op zoek ben.

Misschien is het l’amour. Ik ben op de drempel namelijk zomaar nog eventjes heel erg in de liefde gevallen. Ze is grappig, niet vies van zelfspot, houdt van een feest (inclusief zelfgestookte burrel) maar óók van een boek. Ze is ontiegelijk gastvrij, een tikkeltje goofy en ja erg verleidelijk. Ze is niet makkelijk te doorgronden en een tikkeltje hard to get, maar dat werkt juist weer intrigerend.
Het is wel vervelend dat haar vader d’r allemaal vervelende beperkingen oplegt en continu belachelijke dingen naar de buren loopt te roepen. Hij snápt haar gewoon niet en, erger nog, neemt haar niet serieus. Maar het mooie is dat ze in opstand komt. Er zit vuur. Het knettert. En dat is geweldig. Ik wéét ook gewoon dat ze er gaat komen, ondanks de handrem van haar vader.
Verder moet je niet denken dat ze perfect is ofzo, dat is niemand, weet ik heus wel. Ze heeft haar vooroordelen, is zo nu en dan wat ‘plastisch’ ingesteld en is naar mijn smaak een tikkeltje te godsdienstig. Maar hey, bruggen zijn er om gebouwd te worden.
Hetgeen wat mij het meest zorgen baart is haar groeiende onzekerheid. Continu vraagt ze aan me wat ik van d’r vind en hoe ik haar nou echt zie. Ze voelt zich onbegrepen. En dat ís ze ook. Niet door mij, maar wel door de rest. Mensen denken vaak dat ze gevaarlijk of fundamentalistisch is. Maar niets is minder waar. Echt. Het is een schatje. En ik wil jullie dan ook allemaal uitnodigen om haar beter te leren kennen. Boek een vlucht en laat je verbazen.

Hehe, ja, Iran was echt een toetje. En een weekje was natuurlijk veels te weinig voor onze affaire. Maar het was heerlijk om weer in een land te zijn waar humor, nuance en vriendelijkheid de boventoon voeren. Er bestaat hier weer veel meer diversiteit in mensen en gedrag, wat voor een relaxtere sfeer zorgt. En ondanks de ‘overheidssituatie’ worden de zorgen, door het merendeel, met een fijne lichte tred gedragen. Knap.
Verder heeft Iran erg veel overeenkomsten met India en was daarom flashback-technisch best intens. Het verkeer, de manier van eten, de intelligentie, de lichaamshoudingen en de talen komen erg overeen. Het is jammer dat ik die niet beheers want ik was hier graag het ‘Ajax Amsterdam en Tulpen–niveau’ ontstegen. Qua gastvrijheid overklassen ze de Indiërs overigens hard en ik heb in Esfahan dan ook uitnodigingen af moeten slaan om nog wat van de stad te kunnen zien. De beleefdheidsvormen zijn hier nog iets uitgebreider dan in India, met meer herhaling, en erg gaaf. En het is een land vol hoop, wat ook heftig is. Onderwijs staat bij mensen zelf hoog in het vaandel en ze zijn nieuwsgierig. Oja en het zijn zangers! Regelmatig kom je op straat een dude tegen die gewoon een 'wijsje' zingt. Prachtig!

Wel blijf ik me toch verbazen over het feit dat overheden zo vaak zo ver van mensen afstaan. Dat nemen we vaak als politiek gegeven aan, maar toch, bedenk je eens hoe ontzettend leip dat is. Mensen roepen een overheid in het leven om gemeenschappelijk belang te reguleren en vrijheden te beschermen. Maar in veel landen gebeurt juist het tegenovergestelde wanneer overheden vrijheden juist beperken en zíchzelf bombarderen tot gemeenschappelijk belang. Theo Maassen heeft een keer in een conference geroepen dat het verschrikkelijk is 'dat er altijd gebeurd wat de meeste mensen willen’. Dat is ergens ook zo natuurlijk, maar het is toch echt nog een stukje verschrikkelijker als dát nog niet eens gebeurd.

Ik begin dan ook echt weer zin te krijgen om te verdiepen en ja, natuurlijk gevaarlijk om dit zwart op wit te zetten, te studeren. Ik mis goeie boeken. Wat dat betreft is het ook logisch naar huis te gaan. En aan het feit dat ik dat lastig vind, kan ik merken dat het reizen een verslavende werking op me heeft gehad. Die horizon blijft toch lokken en roepen: ‘Wil je mij NIET zien dan?! GEK ben je!’.
Een oplettende lezer vroeg het me echter al eerder via de e-mail: ‘Dude, wordt het niet wat gewoontjes allemaal?’ En het antwoord daar op is natuurlijk ja. Voor mij tenminste. Je neemt teveel ‘for granted’ en het wordt hier een daar wat routineus. En dat is zonde. Voor jezelf, de landen en de mensen die daar wonen. Ze verdienen een frisse blik en volle aandacht en dat kan een verse reiziger nou eenmaal beter opbrengen.

Dus ja, het was een heerlijke maaltijd, het toetje was uit de kunst, maar meer zou nu toch echt proppen worden. Het is tijd om op te frissen. Bovendien heb ik ook wel weer zin in een fatsoenlijk getapt biertje. Tijd dus voor de wat figuurlijkere horizon. Tijd voor zusjes, ouders en jullie. Tijd voor vanille yoghurt, goulashsoep van de appie en pain de bologne. Yep, gezocht en gevonden;

Voldoening: CHECK
Berusting: CHECK

Man, waar schrijven al niet goed voor is. Ik zie jullie snel.


Huub




Soundtrack:
01. Dries Roelvink – Ik Kom Er Aan
02. Herman van Veen – Polderblues
03. Roger Allen Wade – If You’re Gonna Be Dumb, You Gotta Be Tough
04. The Verve – Love Is Noise
05. A Tribe Called Quest – Left My Wallet In El Segundo
06. Moby – Extreme Ways
07. Rowwen Heze – Auto Vliegtuug
08. 3 Doors Down – My World
09. Daughtry – Home
10. Kraak en Smaak – Ready For Life