Zondagen

Seauw, weer een fantastisch land achter de rug. Weer dat gevoel van 'yep, hier moeten we terug'. En weer lekker uitgewaaid. Nepal heeft echt op alle fronten veel te bieden. Het is af en toe bijna lastig om genoegen te nemen met dat wat je gezien en gedaan hebt. Ook een beetje paradoxaal om te beseffen dat je jezelf toch enigzins moet beperken in de volle vrijheid die het reizen biedt - wil je plekken en ervaringen goed in je op kunnen nemen. Er ligt zoveel voor je open dat je er bijna hebberig van wordt. Bijna dan hè. Bijna. Want het duurt meestal maar een paar seconden totdat ik me besef hoe verdomde luxe mijn positie is. Elke dag een zondag. Elke dag doen waar je zin in hebt. Sjeeej.

Een paar van die dagen ben ik wezen canyonen (vrij vertaald naar canyoning). Wat zeg maar springen, klimmen, zwemmen, glijden en stoeien met watervallen inhoudt. Errug kicken en zelfs een baan als instructeur aangeboden gekregen. Maar dat gaat natuurlijk nergens over. Daarna kwam de trek naar Anapurna Basecamp en dat was toch wel een hoogtepunt. In de jungle van Kathmandu werd er een fellowshipje gevormd met twee Denen waar helaas na twee dagen al een einde aan kwam omdat ze het conditioneel niet trokken. Het was wel een leip gevoel om in mijn eentje dat base camp te bereiken. Mooi was de nacht die ik doorbracht met porters en sherpa's op de grond van een dining hall in Machhupuchhre basecamp - net onder het eindstation.
Voor de duidelijkheid: Porters zijn de mensen die alle toilet-tenten (sjawel), bussen pringles, blikjes fanta en te dikke Engelsen zonder conditie op hun rug naar boven leuren. Respect zeg maar. In ieder geval: er was dus geen bed meer te krijgen in dat kamp. Dus: sterke verhalen gehoord, heel hard om onnavolgbare grappen mee gelachen, een potje poker met koekjes, lokaal brouwsel en tot slot om-en-om in de hoofd-bij-voeten-houding lekker tegen elkaar aankruipen. EN er zijn nu een paar porters in Nepal die het brie-met-bonen danwel dansen-met-marie lied kennen. Culturele uitwisselingen to the max baby.

Ja de Nepalezen zijn over het algemeen een gemoedelijk en vrolijk volkje. Een deel nog heel puur, een deel erg arm, een deel erg ingespeeld op toerisme en een deel behoorlijk boos. En daar een stampotje van zeg maar. Het pure deel vind je in de kleinere bergdropjes of de buitengebieden van Kathmandu. Zij vinden het nog oprecht bijzonder om een witte te spotten en verdubblen hun prijzen nog niet automatisch. Het toeristische gedeelte was aanwezig op populaire plekken in de bergen en in het merendeel van Kathmandu. Het was raar om toeristen Mexicaans te zien eten op 4130 meter hoogte - maar ongelijk kun je die Nepalezen niet geven.

Het boze Maoistische gedeelte zie je zo nu en dan protesteren. De sfeer wordt dan wat grimmig en sommige winkeleigenaren sluiten dan de luiken. Waarom de Maoisten precies boos zijn kan niemand me precies vertellen. Soms lijken ze het zelf ook niet te weten. Misschien dat de break-up van én K3 én Lange F & Baasie B iets teveel voor ze werd - maar ik gok dat simpelweg onder de armoedegrens leven er ook iets mee te maken heeft. Ik maakte voor het eerst kennis met die woede tijdens de nachtelijke reis vanaf de grens naar Kathmandu. De bus voor ons werd 'gekaapt'; raampjes eruit en woppa de hens er in. Wel heftig. De blanke toeristen kregen de oprechte excuses gepresenteerd. Dat dan weer wel. Die armoede kwam nog dichterbij toen een Italiaanse fotograaf me op verschillende lijmsnuivende gangs wees. Kon het echt een tijd geen plek geven. De eerste keer dat hij kleren voor ze kocht werden die meteen doorverkocht voor lijm. Nu tagged hij alles dat hij ze geeft met graffiti. Leipheid ten top.

Je ziet het ook in de - dan wel weer humoristische - grote hang naar westerse glamour. Britney is echt huge hier en de WWF - je weet wel, die nep-worstel league - geniet mega status. In India trouwens ook: Toen ik mijn adoptiemoeder in Kolkata vertelde dat we een evenement met het WWF (World Wildlife Fund) gingen organiseren - vond ze het een erg goed idee om via worstelen de aandacht op klimaatverandering te vestigen.
Anyhow: ondanks alles is er hier vertrouwen. En dat is een goeie vibe. Mountain-achtig, rough around the edges, voorzichtig rock & roll. Zeker vergeleken met Indiërs zijn Nepalezen een stuk zelfverzekerder en wat minder onderdanig. Ze hebben die zogeheten swag aardig in de vingers. Met name opaatjes rocken die attitude. En ik ben nu dus nog naarstig op zoek naar een worstel danwel Britney shirt om een beetje van die swag mee naar huis te nemen. Maar ik vrees dat het wegens mijn maat een helaasje gaat worden.

Tot slot is het nog interessant te melden dat Oranjeboom hier als 'THE National Dutch Beer" gepromoot wordt. Maaaaar uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat de Nepalezen er tegenwoordig ook achter zijn dat het bocht is. Het wordt in ieder geval nergens meer verkocht en ik denk ook dat dat voor iedereen het beste is. Geniet van jullie witbiertjes en terrasjes, ik laat weer wat van me horen uit T tot de ibet!


x Huub



Soundtrack:

01. Lange Frans & Baas B - Dit Moet Een Zondag Zijn
02. K3 - Opa
03. Heineken - Doe Wat Je Wil
04. Powderfnger - Waiting For The Sun
05. Skik - Op Fietse