In het His-Huis

Yes. Daar zijn we dan! Vandaag een momentje rust dus woppah, bloggen maar. Inderdaad in zijn geheel aangekomen en nu live vanuit ‘CAL’. De mensen in Kolkata vinden ‘Calcutta’ zelf namelijk ook niet echt soepel klinken. En daar moet je ze gelijk in geven, maaaar soepel IS het natuurlijk wel. Geen zonnebank nodig, geurend, kleurend, bruisend, intens, inspiratie, jezelf vinden enzovoorts. Je kent het wel: India. Tuurlijk, het is hier warm, erg armoedig, druk, hectisch, smerig, smerig, erg smerig, warm en best wel heet. En YES: Ik zweet. Hard. Zeg maar in de trant van die AXE reclame of een otter die - na een leven flink aan de crack te zijn geweest - probeert af te kicken. Hehe..maar mensen vinden het lachen dat ik zo hard zweet en ik ben op mijn beurt weer blij dat er mensen zijn die er plezier aan bleven. Circle of life baby. Zo gaat dat hier. Een wijze man, waar er hier meer van rond lopen, zei gister letterlijk het volgende tegen me:

‘To the Indian people sweating is like breathing. So just breathe.’

Ken zo op een tegeltje lijkt me. Overigens was deze man een wildvreemde van wie ik een simkaart probeerde te kopen. Toch vond hij het belangrijk me deze wijsheid even mee te geven. Die simkaart is trouwens nog niet gelukt. Bureaucratisch verhaal. Komt nog wel. Verder zijn er naast het zweten meer momenten die ik als ‘typisch mezelf’ zou classificeren. Mensen zijn bijvoorbeeld niet echt berekend op mijn directheid. Zaken als duidelijkheid en helderheid zijn zeg maar niet altijd nodig, handig of gewenst.

Momentje #1:

Ik wordt voorgesteld aan een belangrijk faffie in de zakenwereld van Kolkata, tevens de vader van een AIESECer. Gezien het feit dat ik Westers ben zou ik hem vast iets interessants te melden hebben. En dat klopte eigenlijk ook wel. Na een interessant gedeelte over de huidige uitdagingen van India komen we te spreken over zijn zoon. Ik complimenteer de vader met het feit dat de AIESECer zo’n aardige vriendin heeft en vertel dat ze mij zojuist heeft rondgeleid door de stad. Veel betekenende blikken worden uitgewisseld en aan het gesprek wordt zo’n 60 seconden later een ongemakkelijk einde gebreid: ‘You must have to do a lot today? Right? Yes? Ok! Bye!’. Wat later kwam ik er achter dat dat soort dingen meestal bekend worden als de verloving aanstaande is. ‘Just keep it to yourself next time’. Soepel. Foutje. Dank u.

Momentje #2:

De oom van mijn projectleider, die zelf in Delhi nog aan een partnership werkt, komt kennis maken. Nadat beleefdheden zijn uitgewisseld (‘Yes, yes, tulips, indeed!’) komen we te spreken over de projectleider zelf. ‘Good boy, berry berry disciplined’, zegt de oom. Dat leek mij ook ja. Goed van hem dat hij zijn baan heeft opgezegd om klimaatverandering aan te pakken. Lekker betrokken, ja toch? Nou…neen. Blijkbaar niet. Aaaa-HUM. Moeder van de projectleider er bij. Even een gesprek onder vier ogen tussen oom en moeders. ‘s Avonds wordt ik tijdens het eten zeer vriendelijk verzocht of ik voortaan even mijn bek wil houden over het project als er familie langs komt. Familie wist er niks van en wil dat die projectleider verdomme eens gaat werken en - nog belangrijker - trouwen! Hij is al 25! Johoow. Lekker. Wordt vast een leuke kennismaking met die projectleider.

Ach, etiquette etismuette. Bij dit bericht overigens geen foto’s omdat mijn camera zich nog niet zo thuis voelt in India. Op dag 1 lag hij al open geschroefd op de toonbank met grofweg 13 ‘experts’ er omheen. Ik had er graag een foto van gemaakt. Maargoed, dit is een land van hosselaars dus dat gaat goed komen. Gebruik voor nu je fantasie maar. Want verder:

*Heb ik gisterenavond spontaan geholpen de god van de machines in de Ganges te gooien. Dat doen ze hier nadat ze een god vereerd hebben. Mooi feest.
* Hebben die gekken mij er bijna achteraan gejonast. Beetje freaky wel.
* Ben ik terecht gekomen in een gevecht met een gigantische kakkerlak. Maatje intergalactic.
* Kijk ik op dit moment naar zijn vlek. Hij was echt viesssss Har.
* Zijn ze in India erg goed in staren. Van de dagelijkse batlles verlies ik er denk ik zo’n 7 op de 10.
* Komt die tandori zonder de kip. Een week zonder bier en vlees dus al.
* Is het dus waar wat ze zeggen. Na 1 week ben ik al een ander mens.

Tot slot: Net zoals sommige Nederlanders, vinden sommige Indiërs het leuk om buitenlanders smerige woorden te leren en dan te zeggen dat ze hallo, eten of raam betekenen. Erg mooi, zeker gezien het feit dat ze denken dat jij niks door hebt. Uiteraard heb ik twee fanatiekelingen de wederdienst bewezen. En mochten ze mij wel serieus hebben genomen en ooit in Nederland komen, dan sta ik er bij met een filmploeg van SBS ofzo. Het mooiste dat ik ze heb geleerd is een soort 1-2-tje dat ze herhalen zodra ze mij tegenkomen. Ik ben er eigenlijk best trots op en hij gaat zo:

De een: ‘HUUPIE!’

De ander: ‘Ien het HIS-HUIS!!’

De een: ‘Voor zeker.’

Wat ze denken dat het betekent weet ik niet precies meer, maar het dekt de lading van afgelopen week behoorlijk goed. Ik heb er zin in en India lijkt ook wel zin in mij te hebben.

Je boyboy,


Huub


Soundtrack:
01. Jiggy Dje – Eerste Dag
02. The Boss Hoss – It’s Gettin’ Hot In Here
03. Bob Dylan – The Wicked Messenger
04. Lenny Kravitz – Where Are We Running
05. 2 Brother On The 4th Floor – Your Dreams Will Come Alive

Und: http://in.youtube.com/watch?v=6APoLaF9v4c